Ik houd ervan om met geluk bezig te zijn. Dat van anderen, dat van mezelf. En om ongeluk de wereld uit te helpen, iets dat ik als heel klein meisje automatisch al deed. Dieren met pijn sleepte ik geregeld mee naar mijn moeder, die met haar kundige handen dan zo’n geïmproviseerd spalk-je aan een gebroken pootje bond. Ook klasgenootjes en mijn jongere zusje hadden het wel fijn met mij in hun nabijheid. Als er ook maar iets gebeurde, sprong ik in, als kleine redder in nood. Toen was het nog heel simpel, om anderen van hun ongeluk te verlossen.
Nu ik groot ben zijn de zaken wat ingewikkelder geworden. Helpen mag niet zomaar, inmiddels zijn we allemaal zo volwassen, ontwikkeld en bewust. We horen het op orde te hebben en wanneer dat niet het geval is laten we dat ook niet zo makkelijk zien. Ongelukkig zijn is taboe, als je alles in huis hebt om gelukkig te worden. En dat hebben we. We leven in een rijk land en er worden ons volop kansen geboden. Met alles binnen handbereik kunnen we ons geluk toch elk moment opnieuw realiseren? Delen dat iets ons niet lukt, doen we dan niet zomaar, laat staan dat we anderen om hulp vragen.
Ongelukkig zijn is taboe
Zo sprak ik onlangs met een deelnemer, geïnteresseerd in Project GELUKt. Na een tijdje afwisselen tussen vragen stellen en informatie geven sprak ze haar laatste twijfel uit: “…is deze training dan niet voor mensen die ongelukkig zijn? En dat ben ik niet, dus ik weet niet zeker of het wel bij me past…”. Oeps! Nee, natuurlijk niet. Toch stelde ik de drang om haar gerust te stellen uit. Om gelukkig-er te worden met wie je bent, is eerst acceptatie van je ongeluk nodig. Verandering vraagt om ontleding, begrip en bekentenis van datgene wat je wilt veranderen. Als alles perfect gaat in je leven, heb je toch ook geen reden om te veranderen? Toch is toegeven dat het niet altijd gaat zoals je wilt, bedacht hebt of verwacht had niet makkelijk. Laat staan dat het bekennen aan de wereld dat je je daar zelfs af en toe flink ongelukkig bij voelt…
Ongeluk geeft richting aan geluk
Ondanks een vaak angstige reactie, is er is weinig mis met ongeluk. Weten waar je niet wilt zijn helpt om te bepalen waar je naartoe wilt gaan. En ja, dan heb je af en toe inderdaad een minder plezierige schijnwerper nodig. Want blijf je in het duister tastten, weet je ook niet welke kant je op moet, op zoek naar je geluk…
