Een baan waar je gelukkig van wordt is niet makkelijk gevonden. Vooral mensen tussen de 20 en 35 jaar hebben er moeite mee. Ze zijn opgegroeid in een wereld waarin geluk maakbaar zou zijn. En zijn dus, wellicht meer dan wat oudere werkzoekers, op zoek naar geluk. De rest van de populatie doet trouwens vrolijk mee. “Ik ben mijn passie kwijt in het werk” of “Ik word niet meer gelukkig van deze baan”, maar ook ‘Zoals het er nu aan toe gaat, denk ik niet dat ik blij kan blijven.” Uitspraken die inmiddels ook behoren tot de 40ers en 50ers die ik tegenkom in het werk.
Is het terecht, dat we, wanneer we de geluksbeleving verliezen in ons werk, meteen de andere kant op kijken? Op zoek gaan naar een plek waar het gras groener lijkt dan in het warme bad waar we tot op heden ontspannen baantjes aan het trekken waren? Een niet al te best besluit, vooral nu de banen momenteel nou niet voor het oprapen liggen.
Materiële verandering went
En materiële verandering went, weten we. Eenmaal gekregen wat we willen, verdwijnt het verlangen en dus ook onze geluksbeleving. Niet voor niks scoren de rijkere onder ons zichzelf minder gelukkig dan de armeren. Wat ze verlangen krijgen ze (te) snel, en met het krijgen, verdwijnt ook de lol ervan. Maar wat te doen als je werk je inderdaad niet meer bevalt? Toch maar blijven? En ongelukkig lijden onder het verminderde plezier dat het werk blijkbaar oplevert?
Zeker niet! Maar misschien moeten we het wel elders zoeken dan we denken. Want de zoektocht naar wat buiten beter kan, is meestal een vlucht, een snelle oplossing voor ongeluk dat eigenlijk van binnen komt. We kunnen maar beter onderzoeken wat de oorzaak is, die ervoor zorgt dat we terecht zijn gekomen waar we nu beland zijn. Is het inderdaad in onze omgeving te vinden of zijn we er (ook) zelf debet aan? Vaak kunnen we zelf meer veranderen dan we in eerste instantie denken. Alleen: de hand in eigen boezem steken is confronterend en dat doen we niet zomaar. Niks ergers voor het menselijk Ego om te moeten dealen met zelfconfrontatie.
Jezelf veranderen?
Toch is zingeving, de hoogste behoefte op onze verlanglijst, het makkelijkst te realiseren wanneer we zelf aan de slag gaan. Wie kan er beter bepalen dan wij zelf of we iets zinvol vinden? Jezelf afvragen waar je zelf debet bent geweest waardoor, is een wellicht pijnlijke maar meer duurzame weg. Blijk je in staat te veranderen, zonder je omgeving te hoeven veranderen, dan los je je onvrede feitelijk makkelijk op. Durf jij je hand in eigen boezem te steken, voordat je de ‘schuld’ buiten jezelf om gaat zoeken? Want een nieuwe omgeving went, net zoals materie. Maar jezelf leren kennen en veranderen, verveelt nooit.
